Sinds een paar jaar houd ik kippen. Clara, een mooie bruine Barnevelder kan het goed vinden met Johannes, een zwarte donshaan. Later kwam Mike (ik weet het, jongensnaam !) erbij, een zwarte kip.

Johannes let goed op Clara. Waar zij gaat, gaat hij. In tegenstelling tot Mike, zij mag niet in het hok zitten. Johannes zorgt ervoor dat zij altijd letterlijk buitengesloten wordt. Hij gaat midden voor de opening van het hok zitten zodat Mike er niet bij kan. Ook is Johannes altijd bezig om Clara te beschermen en Mike ‘weg te pikken’. Zo gaat dat al een tijdje.

Johannes is ook een tijdje bij de buren wezen logeren, ik had genoeg van zijn ‘gepik’ naar Mike. Maar Clara at niet meer, tokkelde niet meer en bleef zoeken naar haar ‘hanenheld’. Dus heb ik Johannes weer van zijn vakantieadres terug gehaald.

Wat bleek ? Clara knapte op, was weer kip, liep weer parmantig rond te stappen met Johannes aan haar zij. En Mike ? Die had wederom het nakijken.

Sinds enige dagen is Clara ziek, Johannes wijkt niet van haar zijde. Hij zit bijna bovenop haar. Als ik langskom om haar te verzorgen, blijft hij op korte afstand argwanend naar mij kijken. Het is bijna niet mogelijk om dit ‘echt – paar’ te scheiden.

Mooi die kippenwereld maar wreed ook. Zo lief en attent Johannes is voor Clara, zo bruut is hij naar Mike.

Pesten in het kippenhok, het bestaat echt. Ik snap er niks van. Niet tussen kippen en niet tussen mensen.

Heb je ook zo’n verhaal ? Laat het svp achter als je dit bericht leest.

Dag Clara.