Ken je dat? Je komt op een netwerkborrel of etentje en dan moet je in 1 minuut een interessant verhaal vertellen over wat je doet. Want o wee, als het niet pakkend is, dan zie je de ogen van je ‘luisteraar’ alweer afdwalen, op zoek naar WEL een interessante gesprekspartner.

Tegenwoordig zeg ik: ‘ik doe in ongewenst gedrag’ en dan heb ik de aandacht. Vreemd maar waar want hoe graag willen we allemaal horen wat er allemaal voor ongewenste dingen op de werkvloer gebeuren. En dat ‘ik er in doe’, is echt waar. In mijn cursusgroepen hoor ik de meest schokkende verhalen over wat er allemaal op de werkvloer gebeurt. Men vraagt zich ook geregeld af of het ‘nou wel zo erg is’ want het ‘hoort toch bij het werk’. Nou, nee dus.

Psychosociale arbeidsbelasting zoals agressie, pesten en intimidatie zijn enorme ziekmakers. Ruim 2 miljard verzuimkosten per jaar.

Dus dat ik ‘in ongewenst gedrag doe’ is broodnodig. En met mij vele anderen trainers, acteurs, advocaten, mediators . We willen de boel ‘vlot trekken’ en ‘goed doen’. Liefst preventief of als het dan niet anders kan achteraf. Medewerkers leren om beter op te komen voor zichzelf en om op tijd aan de bel te trekken bij vertrouwenspersonen, personeelsfunctionarissen, decanen, leidinggevenden.

Wat is dat toch dat hulpverleners hun eigen grenzen zo ver weg leggen? In onze trainingen doen we oefeningen waarbij je als startpunt de grens neemt die je zelf niet wilt overgaan. Omdat je vindt dat het echt te ver gaat, omdat je vindt dat je zelf teveel waard bent, omdat je vindt dat je jezelf niet hoeft te laten uitschelden of beledigen. Maar o jongens, wat duurt het soms lang voordat hulpverleners weten waar hun eigen grenzen liggen. En zich de vraag stellen: ‘mag dat dan wel van de werkgever?’.

Ja, het mag. Het moet zelfs. Alles vastgelegd in agressiebeleid als onderdeel van psychosociale arbeidsbelasting.

En ter voorkoming van nog meer uitval in de ziektewet, burn-out, traumatische ervaringen naar aanleiding van ‘agressie, intimidatie, pesten’ op de werkvloer blijf ik ‘doen in ongewenst gedrag’.

Want bewustwording is een belangrijke stap maar je eigen grenzen op de eerste plaats zetten, is nog veel belangrijker.

Op de volgende netwerkborrel zeg ik dan ook weer met volle overtuiging: ‘Wat ik doe? Ik doe in ongewenst gedrag.’